Gesprek 2: De stem van Jezus

Ik ga vissen!’ zegt Petrus. ‘Ho, wacht even, wij gaan met je mee!’ Zo stappen zeven van Jezus’ discipelen aan boord van Petrus’ boot en varen het meer van Tiberias op. Ze gaan zwijgend aan het werk. Iedereen is in gedachten bezig met wat ze de afgelopen dagen hebben meegemaakt. Jezus die gestorven is aan het kruis. Het bericht van Maria dat ze Hem levend gezien heeft. De ontmoeting met Thomas. Het is allemaal even wonderlijk. Petrus denkt ook nog even verder terug, aan het huis van Kajafas. Hij krijgt er pijn in zijn buik van als hij daar aan terug denkt. Het zit hem enorm hoog. Hoe moet het verder? Hij heeft Jezus veel verdriet gedaan door nét te doen alsof hij Hem niet kende. Hoe kan hij dat ooit nog goedmaken? Wat zou hij Jezus weer graag willen zien! En, natuurlijk ook willen spreken… al weet Petrus niet of hij dat wel durft. Wat moet hij zeggen? Zo is iedereen bezig met zijn eigen vragen en gedachten.

Ondertussen wordt er wel hard gewerkt. De mannen gooien keer op keer het net in het water en halen het, na een tijdje, weer naar boven. ‘En? Zit er iets in?’ vraagt Johannes. ‘Nee, weer niets’ zegt Thomas. ‘Vaar een klein stukje verder, dan proberen we het nog een keer’. Petrus vaart zijn boot nog iets verder het meer op en de mannen gooien het net opnieuw in het water. Weer niets! En, naarmate het later en later wordt en het inmiddels diep in de nacht is, verliezen de mannen de moed. Het wil maar niet lukken! En dat terwijl vissen hun beroep is. Hier, op het water, voelen ze zich thuis. Hier weten ze hoe het werkt. Over vissen hebben ze geen vragen, daar weten ze alles vanaf. En toch, het lijkt wel alsof ze ook dit verleerd zijn! Zo zijn de mannen de hele nacht bezig. Als het morgenrood aan de horizon verschijnt en de ochtend aanbreekt, hebben ze nog geen klein visje gevangen. ‘Laten we er maar mee stoppen’ zegt Petrus moedeloos. ‘Ik vaar maar naar de kant terug’. Stil zitten ze bij elkaar in de boot. Ze zijn moe en hebben honger.

Zo staren ze wat voor zich uit, als Thomas opeens de stilte doorbreekt. ‘Kijk daar’, zegt hij en wijst in de richting van het land. ‘Daar staat toch iemand?’ De andere discipelen turen in de richting die Thomas aanwijst. Het lijkt inderdaad wel of er iemand staat. Het is niet heel goed te zien, daarvoor zijn ze nog te ver weg met de boot. Dan klinkt er een stem over het water. ‘Hebben jullie iets gevangen om bij het brood te eten?’ ‘Nee, helemaal niets!’ roept Nathanaël terug. ‘Geen klein visje!’ klinkt ook de stem van Thomas. En dan krijgen ze een vreemd advies van deze man. Weer klinkt een stem over het water: ‘Werp het net aan de rechterkant uit, dan zullen jullie wel iets vangen!’. Rechts? Hebben ze dat goed gehoord? Dat is het vreemdste advies dat je kunt krijgen. Iedere echte visser weet dat je aan de rechterkant van je boot niet vissen moet. Dat je daar je net niet moet gooien. Aan die kant heb je de minste kans om iets te vangen. Maar ze doen het toch! ‘Kijk nou eens!’ roept Thomas. ‘Vis, heel veel vis!’ Iedereen komt in actie. ‘Help mij om het net aan boord te krijgen!’ roept Petrus. ‘Pas op, anders scheurt het!’ roept Nathanaël. Met z’n allen proberen ze het voor elkaar te krijgen. Maar het lukt niet. Er zit zoveel vis in het net dat ze het niet aan boord van de boot krijgen. Daarom laten ze het net in het water hangen zodat het niet kan scheuren. Voorzichtig beginnen ze naar de kant te varen. Johannes bemoeit zich er niet zo mee. Hij tuurt ingespannen naar de kant. Wie is die Man? Dan opeens herkent hij Hem en roept hij ‘Het is de Heere!’ Iedereen aan boord draait zich verwondert om. Zou het echt zo zijn? Staat daar Jezus aan de kant? Hun Heere en Meester? Ja, Hij is het! Ze herkennen hem nu ook. Jezus staat daar op hen te wachten. Snel, maar voorzichtig varen ze de boot naar de kant toe. Petrus, kan niet wachten. Hij kan niet zo rustig in die boot blijven. Hij moet iets doen. Want daar staat Jezus! Hij springt overboord, zo in het water. Hij denkt niet meer aan alle vragen die hij heeft. Hij kan nu maar aan één ding denken. Zo snel mogelijk naar Jezus toe!

Als hij aan de kant komt, loopt hij langzaam naar Jezus toe. Niet meer zo snel, als hij net in het water sprong en naar de kant liep. Petrus voelt zich heel klein, nu hij Jezus ziet. Er schieten weer allerlei gedachten in zijn hoofd. Zal Jezus hem nog wel nodig hebben? Hij ziet dat Jezus al een vuur gemaakt heeft. En, op het vuur ligt vis! Naast het vuur ligt brood. Zie je wel, Jezus heeft de vis die hij, en de anderen, gevangen hebben helemaal niet nodig. Dan klinkt de stem van Jezus ‘Breng mij ook een paar vissen die jullie gevangen hebben.’ Petrus krijgt het er warm van. Jezus vraagt toch om vis. Hij draait zich om en loopt terug naar de boot. Hij haalt een paar mooie grote vissen uit het net. Als hij Jezus de vissen geeft, durft hij Hem niet goed aan te kijken. Hij durft ook niets te zeggen. De andere discipelen zijn er ook bij komen staan. Zij zijn ook stil. Dan zegt Jezus: ‘Kom hier bij Mij zitten, dan gaan we samen eten’. De discipelen gaan in een kring om het vuur zitten. Jezus zit bij hen. Wat voelt dit goed. Dan pakt Jezus het brood en zegent het. Hij breekt het in stukken en geeft alle discipelen een stuk. Met de vissen, die op het kolenvuurtje gebakken zijn, doet Hij hetzelfde. Petrus pakt het aan en ziet de handen van Jezus. Hij ziet de littekens nog zitten van de spijkers. Petrus voelt zich nog wel verdrietig, maar toch ook blij! Jezus is bij hen. Hij wil met hen eten en met hen praten. Petrus weet het zeker ‘Deze Man is Jezus’. Hij herkent Hem, zeker weten!